Om sprakeloos van te worden; dat gevoel houdt de Alliantie Artsenbelang Domus Medica (AADM) over aan het memorandum dat het Verbond der Belgische Beroepsverenigingen van Artsen-Specialisten heeft geschreven ten behoeve van het toekomstige gezondheidsbeleid. Wat het VBS vraagt en uitdraagt, staat haaks op de visie van AADM. Waar wij pleiten voor echelonnering, opteert het VBS voor ongebreidelde vrijheid tot meerdere eer en glorie van de specialist. Waar wij ijveren voor respect van specialisten voor huisartsen en vice versa, herleidt het VBS huisartsen tot kantoorklerken en bejaardenhulpjes. Waar wij kiezen voor samenwerking, focust het VBS op individualisme.
Competenties van een huisarts
Het VBS stelt: “De competentie van de huisartsen, om burn-outs, depressies, (…) up-to-date en EBM te behandelen roept vragen op.” Voorts beweert het verbond dat huisartsen niet de competenties hebben om traumatologische urgenties en acute pathologieën aan te pakken (allemaal naar de spoeddienst) of kinderen te behandelen (allemaal naar de pediater). Het VBS stelt zelfs voor het aantal spoeddiensten uit te breiden. Hoe wereldvreemd kun je zijn?
In ons land worden huisartsen op basis van evidencebased richtlijnen opgeleid om – na anamnese en klinisch onderzoek, en vanuit een vogelperspectief op iemands algemene gezondheidstoestand en voorgeschiedenis – alarmtekens of rode vlaggen te herkennen. Huisartsen worden door dezelfde universiteiten onderwezen als die waar de specialisten hun basisopleiding hebben gekregen. Daar werd hun op wetenschappelijke onderbouwde manier bijgebracht in welke gevallen ze patiënten zelf kunnen behandelen, en in welke gevallen ze een patiënt het best naar een specialist verwijzen. Die gang van zaken in de logica zelf. Het misprijzen waarmee het VBS-memorandum de competenties en de integriteit van huisartsen in België bejegent is niet alleen contraproductief; het is een aanfluiting van alle medische faculteiten en vormingsorganisatoren in België die zich inzetten om tophuisartsen te blijven afleveren.
Villageneeskunde
Het VBS-memorandum roept het beeld van “villageneeskunde” op, een medisch specialisme dat ziekenhuizen schuwt en dat droomt van al dan niet multidisciplinaire luxueuze eerstelijnspraktijken, die het liefst van al huisartsgeneeskunde willen bedrijven. De zwaardere gevallen zullen deze villaspecialisten wel naar hun collega’s in de ziekenhuizen sturen. Ook nacht- en weekendpatiënten mogen daarnaartoe, want voor een wachtdienst haalt een villaspecialist natuurlijk de neus op. Zo “eerst in de lijn” wil hij nu ook weer niet zijn. Is het op die manier dat het VBS ons gezondheidszorgsysteem wil redden?
AADM bedankt feestelijk voor elke vorm van villageneeskunde in het Belgische gezondheidssysteem. Zoals het Vlaamse eerstelijnsdecreet terecht stipuleert, staan huisartsen in voor kwalitatief hoogstaande eerstelijnsgeneeskunde, ook op pediatrisch, gynaecologisch, dermatologisch of psychosociaal vlak. Specialisten – het woord zegt het zelf – horen in de tweede lijn thuis, uiteraard in samenwerking en overleg met een ziekenhuis.
Waarom het VBS het gezondheidsbeleid met een confrontatie- en concurrentiemodel ‘specialisten versus huisartsen’ wil opzadelen, is AADM een raadsel. Wij hopen dat het een tijdelijke vlaag van zinsbegoocheling betreft, al zouden we die amper herkennen als we het VBS-memorandum moeten geloven. In afwachting van verstandiger voorstellen, blijven wij onverkort oproepen tot onderling respect voor elkaars competenties en tot constructieve samenwerking, waarin de patiënt de juiste zorg op de juiste plaats krijgt.
Conclusie
AADM aanvaardt niet dat het VBS de huisartsgeneeskunde voorstelt als een nine-to-fivejob van lieden met beperkte competenties. Wij gaan uit van ieders sterkte, weze het een huisarts of een specialist, om de gezondheidszorg in België te hervormen. Daarom vraagt AADM elke universiteit, elke beroepsvereniging, elke politieke partij en elk artsensyndicaat het VBS-memorandum niet te accepteren als basis voor een kwalitatieve geneeskunde waarin huisartsen en specialisten hun troeven maximaal kunnen inzetten ten behoeve van de patiënt.